Popcultuur, New York

Ik ben een goede twee dagen bezig geweest om de omvangrijke collectie van het Metropolitan Museum of Arts te bekijken en het is nog steeds niet gelukt. Ik ga nog een keer terug, maar dat wordt pas volgende week. Wel werd ik enigszins gefrustreerd door het commentaar van mijn audio guide. Iedere keer als ik voor een schilderij stond, wist de audio guide nauwelijks meer te vertellen dan wat er afgebeeld was op het doek, welk gevoel ik er geacht word bij te krijgen en waarom de schilder zo briljant was. Meestal kon ik zelf nog wel zien wat er te zien was, ik bepaal zelf wel welk ik gevoel ik krijg en ik geloof niet zo briljante schilders. Ik zou het fijner hebben gevonden als de dingen wat meer in perspectief werden geplaatst: welke rol dit doek of deze schilder had in de enorme opeenhoping van schilderijen en beelden die wij kunst noemen. Het gaat dus over kwesties van stijl. Stijl is echter een abstract begrip en daar houden ze hier niet zo van. Nu ben ik zeer zeker geen fan van abstracte begrippen, maar zonder abstractie is er alleen ongeordende materie. Dit is ook exact het gevoel wat je een beetje krijgt na al deze matige beschrijvingen: het museum is alleen maar een verzameling objecten.
Gelukkig heb ik mezelf nog prima kunnen vermaken in het museum door zelf een indeling in mijn hoofd te maken. Er waren alleen veel discrepanties: sommige Italiaanse schilders vertoonden kenmerken die ik eerder bij Nederlanders had verwacht en andersom. Ik had eigenlijk wel willen weten hoe dat ongeveer zat.
In haar afkeer van abstracte verhalen staat het Metropolitan Museum niet alleen. Gisteren nam ik een rondtocht in een zeer toeristische bus. Toen we langs het Flatirongebouw reden, een zeer imposant gebouw waar ongetwijfeld veel over te vertellen was, had de gids het alleen over de rol die het gebouw in de film 'Spiderman' had. Zo hebben ze het graag: toegankelijk, met elementen die iedereen in het publiek begrijpt en ontdaan van elke vorm van historisch, kunstzinnig of natuurlijk perspectief. Zo werd het Empire State Building gereduceerd tot King Kong, Madison Square Garden tot de Indiana Jonesposter die er toevallig hing en alle andere gebouwen tot de winkels die er in huisden. De Amerikaanse pragmatistische geest komt misschien weer een beetje bovendrijven: alleen het direct zichtbare interessant vinden en de rest overboord gooien. Over het algemeen is dit nog niet zo'n slechte aanpak en het zorgt ervoor dat je wegblijft van al te veel zweverigheid. Maar af en toe zou ik een beetje meer abstractie wel kunnen waarderen.