Culturele ervaringen uit (maar niet over) New York

Al enkele dagen ben ik in New York. In deze wereldstad zal ik maar liefst 3 weken verblijven en dat is al met al best een lange tijd. Ik heb me daarom voorgenomen om de tijd te nemen en niet te snel alles af te werken, iets wat tegennatuurlijk voor mij is, omdat ik meestal brandend van ongeduld elke minuut van mijn leven nuttig wil inkleden.
Eén van mijn hulpbronnen bij het invullen van mijn tijd was het Tribeca Film Festival, dat hier aan de gang was. Zo heb ik gisteren twee razendinteressante documentaires gezien. Eentje ging over massamedia in Iran. Ik heb me kapot gelachen om een man die in een tent woonde midden in de woestijn, maar wel een stroomaggragaat en een illegale schotel had. Of de basisschoolonderwijzer die tijdens de les gewoon zijn telefoon opneemt en bespreekt waar hij een schotel kan komen installeren. De ene keer dat de politie ergens binnenviel en de schotels vernietigden, zei een andere installeur door de telefoon: 'Oh, maar dat maakt niet uit, jouw systeem was toch verouderd. Ik kom morgen wel een nieuwe installeren.'
Een andere documentaire ging over de pogingen van een Australische gothic (en dit keer echt) om te trouwen met een traditioneel Pakistaans meisje waar hij smoorverliefd op was geworden. Vandaag waren de films wat teleurstellender: een Poolse film over een Russische massaslachting tijdens de Tweede Wereldoorlog (zwakke structuur, moeilijk te volgen) en een Koreaanse film zonder interessant of noemenswaardig plot. Neem daarbij dat ik woensdag in Central Park een roman heb gelezen die zich vooral in de Nederlandse polder afspeelde en de misschien wat zielige conclusie is dat al mijn culturele observaties vooral gaan over landen waar ik op het moment ver van verwijderd ben. Op een bepaalde manier past dat misschien juist wel bij New York, de immigrantenstad bij uitstek.
Toch nog één ervaring over New York. Steevast heb ik nageborreld en daarbij ook veel New Yorkers ontmoet. Gisteravond ben ik uiteindelijk terecht gekomen in Stonewall, de bar waar eind jaren 60 de rellen uitbraken die aan het begin stonden van de homo-emancipatiebeweging. Stonewall is nog steeds als homobar in gebruik, maar zelfs de redecorating en de uitbreiding met een tweede verdieping kunnen niet verhullen dat het toch eigenlijk een vrij klein café is. Aan de muur vertelden plakaten toch van de rellen. Het verhaal bevestigt toch wel wat vooroordelen: de rellen begonnen met een herdenking van de dood van Judy Garland en de dagenlange protesten werden soms spontaan onderbroken voor 'victory celebrations'. De homoseksuele beelden spatten er vanaf. Maar in de jaren 60 werd dat natuurlijk nog nauwelijks als zodanig herkend.