De watervallen van Iguazú

In het meest noordoostelijke puntje van Argentinië, bij de grens met Paraguay en Brazilië, liggen de watervallen van Iguazú. Om er te komen neem je de bus uit Buenos Aires, die doet er zo´n 19 uur over. De bussen zijn in Argentinië inderdaad best aardig. Er is tv, je kunt je leuning helemaal achterover laten hangen, er wordt voor ontbijt- en avondeten gezorgd. Ik zat in het ritme van Buenos Aires, dus ging ik pas rond half 2 slapen. Helaas werd ik bij de eerste tekenen van licht al wakker. Dit patroon herhaalde zich min of meer de dagen erna, dus ik was eigenlijk constant doodop. Op warme dagen zoals vandaag is dat extra moeilijk. Gelukkig heb ik zo een bus naar Tucumán (zo´n 22 uur) en daarin ga ik maar zeer vroeg slapen.
In Puerto Iguazú rond het middaguur aankomen is niet heel praktisch. Je kunt dan eigenlijk voor de rest van de dag niks doen, aangezien je een hele dag voor de watervallen nodig hebt. Ik ben daarom uiteindelijk pilsjes gaan drinken met wat Engelse toeristen. Gelukkig ben ik nog net op tijd afgehaakt om niet helemaal dood de volgende dag te verschijnen.
Gisteren ben ik dus naar de Argentijnse kant van de watervallen gegaan. Het was een koele dag, maar helaas regende het ook vooral in de eerste uren dat ik in het park was. Nadat ik vele paden had afgelegd, ben ik op een bootritje gegaan dat je recht in de watervallen neemt. Nodeloos om te zeggen dat je daar doorweekt van wordt. Voor mijn gevoel had ik bijna alle paden gehad. Maar het laatste pad bracht mij naar de duivelskloof en dat is eigenlijk waar het allemaal om draait. Al die andere watervalletjes zijn maar een stelletje mietjes in vergelijking bij deze grote waterval. Met enorm geweld komen enorme massa´s water naar beneden. Het water stuift zo hoog op dat je vanaf de bovenkant slechts enkele tientallen meters de kloof in kunt kijken (de kloof is 72 meter diep, ter vergelijking: Niagara is slechts 42 meter diep). Voorbij dat punt is er enkel een waas van waterdruppels die door het contact met het water terugstuiteren naar boven. (Dat is waarschijnlijk iets van 0,00001 % of zo, maar bij zulke enorme hoeveelheden, ontneemt zelfs 0,00001 % van het totaal je het zicht.) Het is een onwerkelijk gevoel om daar bovenaan de watervallen te staan.
´s Avonds ben ik met dezelfde Engelsen wezen eten, heb nog een filmpje in het hostel gepakt en ben toen gaan slapen, zodat ik fit voor de volgende dag zou zijn. Het uitzicht van de Braziliaanse kant is heel goed, beter dan van de Argentijnse kant, maar helaas ben je er na twee uurtjes echt wel klaar(terwijl je voor het hele Argentijnse programma toch de hele dag nodig had.)
Als toerist loop je op netjes uitgebaande paadjes, maar je moet je eigenlijk voorstellen wat voor indruk de watervallen op de lokale Indianen of de ontdekkingsreizigers moeten hebben gehad, die in hun toch door het oerwoud gelokt werden door het gebulder van het water, eerst wat kleine watervalletjes zagen en dan plotseling het moment hadden dat ze het geheel konden overzien. Hun wereld moet plotsklaps veranderd zijn.
Vannacht reis ik dus door richting het Andesgebergte. Ik hoor goede verhalen van andere reizigers, dus ik ben benieuwd.