De Argentijnse omgang met technologie

In Argentinië word je voortdurend afgezet. Nu is het nog steeds spotgoedkoop, dus ik vind het niet erg dat ik vaak te veel betaal en ik bespaar me daarom de moeite van het afdingen. Maar ook de Argentijnen worden voortdurend genaaid waar ze bij staan en ze hebben het niet door.
Zo is het telefoonnetwerk hier één grote chaos. De meeste telefoontjes gaan via locutorios (een soort winkels op elke straathoek) die een stuk goedkoper zijn dan mobiel bellen, maar het totaal onduidelijk is wat het kost of hoe goed de verbinding is. De hele jeugd heeft zo ongeveer een mobiele telefoon, maar vrijwel niemand heeft beltegoed: in de meeste gevallen moet je gewoon betalen als je opgebeld wordt of zelfs als je een sms-jes ontvangt en het is gewoon veiliger geen beltegoed te hebben. Je betaalt dan ook niet voor dingen die je eigenlijk niet wil. Gevolg is dat er hier nog een pre-mobiele-telefoontijdperkchaos heerst. Gisteravond ging ik op stap met Gabriel (een Argentijnse jongen die ik in de bus had ontmoet) en David (vriend van hem). Direct na het eten raakten wij Gabriel kwijt en we waren 2 uur bezig om weer bij elkaar te komen (toegegeven ook deels omdat David Gabriels nummer eerst niet had en vanwege het feit dat Gabriel een beetje een warhoofd is). Een half uur later waren we Gabriel weer kwijt, maar we hadden toen geen zin meer hem nog een keer te zoeken.
Ander voorbeeld: ik probeerde gisteren geld op te nemen, maar dat lukte niet wegens ´overschrijding van de daglimiet´. Ik probeerde het vandaag weer bij een stuk of 5 automaten en allemaal zeiden ze hetzelfde. Via de locutorios probeerde ik met pas gekochte telefoonkaarten naar mijn bank te bellen (en iedere keer kon ik korter bellen dan de telefoonkaarten van te voren hadden toegezegd). De bank kon alleen maar bevestigen dat mijn kaart niet geblokkeerd was, er ogenschijnlijk niks aan de hand was en adviseerde mij met het klein beetje geld dat ik nog had nog een nacht in Córdoba door te bregen. Op maandag zou ik dan tot meer dingen in staat moeten zijn. Ik struimde daarom de hostels af op zoek naar de goedkoopste nachtrust tot ik uiteindelijk een Vlaming tegenkwam die precies hetzelfde probleem had gehad. En hij vertelde mij dat de banken in Córdoba het op een akkoordje hadden gegooid en niet toestonden dat je meer dan 320 pesos (oftewel 64 euro) tegelijk kon opnemen, zodat zij steeds een dikke commissie opstrijkten. In Argentinië is er natuurlijk geen mededingsautoriteit die even vertelt dat dat geintje mooi niet door gaat. Gelukkig was er echt niks met mijn passen aan de hand en kan ik vanavond gewoon in de bus naar Mendoza stappen.
Argentijnen weten niet beter en moeten hun eigen manieren vinden om er mee om te gaan. ´s Avonds staan er bij de geldautomaten lange rijen. David heeft een soort walkietalkie-functie op zijn telefoon dat hem in staat stelt gratis met zijn vriendin te bellen via een radiofrequentie. Hij moet constant heen en weer wisselen tussen de functies ´praten´ en ´luisteren´. De oplossingen van de Argentijnen blinken uit in onpraktischheid. Handige technische toepassingen zijn blijkbaar alleen mogelijk als opgetreden wordt tegen bedrijven die wat al te schaamteloos hun klanten bedonderen.