Salinas Grandes

De afgelopen dagen heb ik door noord-west Argentinië gereisd, in de volksmond bekend als NOA (Nord-Oeste Argentinia). Ik was twee nachten in Salta, heb daar al met al niet zo heel veel bijzonders gezien, maar me wel aardig vermaakt. Daarna ging ik door naar het noorden en kwam ik terecht in Tilcara. Er was daar tamelijk oninteressant precolumbiaans fort en ik heb een lange wandeling omhoog gemaakt. Mijn kamergenoot, een bejaarde man uit Buenos Aires, adviseerde mij de volgende dag naar Purmamarca te gaan en een rit naar de zoutvlaktes te regelen. Ik besloot dat maar te gaan doen, ook omdat er een interessante berg scheen te zijn in Purmamarca.
In Purmamarca kwam ik er echter achter dat een rit naar de zoutvlaktes drie en een half uur zou duren, wat mijn planning enigszins in de war gooide. Ook moest ik wachten tot er andere mensen zouden zijn die ook wilden gaan. Ik vroeg me af of ik het wel moest doen, per slot van rekening stonden de zoutvlaktes niet eens in mijn gids. Ik bedacht uiteindelijk dat ik er toch waarschijnlijk maar één keer was en de andere plekken in de auto af te kopen. Het geintje kostte mij 120 pesos (24 euro). De auto nam mij op een rit van zo´n 50 kilometer bijna alleen maar omhoog (met als hoogste punt zo´n 4200 meter).
Als je aan komt rijden, zie je een grote witte vlek, die er eerst uitziet als water, vervolgens als sneeuw en als je er bovenop staat als ijs. Maar het is zout. Zo ver als je kunt kijken is er alleen maar zout. Zout, zout, zout en nog eens zout. Niet van dat laffe keukenzout, maar ruw brokkelig zout. Enkel de bergen in de verte herinneren je eraan dat je toch echt op zo´n 4000 meter hoogte bent. Dieren en planten zijn er niet, ze kunnen niet overleven op zout en zonnestralen. De enorme hoeveelheid zout herinnert de bezoeker eraan dat hier ooit, voordat de Andes ontstond zee was.
Het enige dat het zout onderbreekt, is de autoweg (die er nog maar drie jaar ligt), de kleinschalige zoutwinning en een enkele toerist (de toeristenindustrie komt hier echt maar moeilijk op gang, want de ervaring is nauwelijks op foto of film te vatten). Een Franse toeriste vertelde mij dat het veld zo´n 35 kilometer breed was en zo´n 50 centimeter dik. De Salinas Grandes waren misschien wel de meest surrealistische ervaring die ik ooit heb meegemaakt.
Ik was er op een wat bewolkte dag. Het schijnt nog surrealistischer te zijn als het snikheet is. Maar aan de andere kant, dan had ik nooit over het zout gelopen en mij afgevraagd wat dat vreemde geluid is. Het klonk een beetje als krakend ijs. Na even logisch nadenken kwam ik erachter: het was de lichte motregen die op de zoutkristallen landde.